Een tijdje geleden kreeg ik een vraag van Meer Door Minder in de reacties bij een blogpost. Die vroeg zich af hoe ons besluitvormingsproces richting Elders zich had voltrokken. Het is een vraag die wij sowieso wel vaker krijgen, ook in onze directe omgeving. Hoe besluit je om het roer om te gooien?

Het eerlijke antwoord in ons geval: heel geleidelijk. Het was en is een zaak van lange adem. Maar er lag wel een groter plan onder dat nog steeds van toepassing is.

Sluimerend ongenoegen

Veel mensen kennen het gevoel. Je gaat op vakantie en denkt ‘was het leven maar altijd zo’. Dat gebeurt meestal niet als je in het hoogseizoen op vakantie gaat op een camping vol schreeuwende kinderen met de sleurhutten hutje-mutje tegen elkaar gestapeld. En ook niet als je in een betonkolos op een veel te drukke kuststrook bovenop elkaar gestapeld ligt. Wij vermijden elke schoolvakantieperiode (juhj, geen kinderen!) en zochten meestal de rust van het Franse platteland. En daar hadden we dat gevoel al jaren. Maar ja, dan gingen we terug naar de drukte van Geldnerd City en onze belangrijke banen (dachten we) bij de Rijksoverheid, en na een paar weken dagen uren was dat gevoel wel weer weg. En na een weekje zat de stress weer op het niveau van voor de vakantie.

Tsja, die banen. Meneer Elders en Vriendin werkten uit volle overtuiging voor de overheid. Een oprechte poging om bij te dragen aan het beter maken en goed houden van wat er belangrijk zou moeten zijn in een land. De beschaving. Het moge duidelijk zijn dat we daarin de afgelopen decennia niet heel succesvol geweest zijn, zelfs niet voor de komst van het kabinet Luchtkastelen-1. We merkten dus dat we daar steeds minder voldoening uit haalden. Sterker nog. Het werd een bron van frustratie. Een emotionele molensteen om onze ambtelijke nekken.

Daarnaast was er ook nog het sluimerende issue van familie. Ouders die steeds ouder worden en ver weg woonden. Ons zelfgekozen autoloze leven dat maakte dat we er niet even snel naartoe konden.

En toen kwam de coronaperiode. Zaten we gevangen in ons eigen comfortabele huis. Werd ik een kluizenaar. En ik constateerde dat ik me daar gelukkig en tevreden bij voelde. En dat het me rust gaf. Tegelijkertijd begon ik te kwakkelen met mijn gezondheid. De loopbaan en het leven in de grote stad trokken me steeds minder. En het creëren van het leven buiten, een leven waarvan je geen vakantie nodig hebt, trok me steeds meer. En niet alleen mij. Ook Vriendin.

Locatiekeuze

Oké, weg uit Geldnerd City en weg uit de Rampstad Randstad. Maar waar ga je dan naartoe? Deze optie was verleidelijk maar zou ook z’n doel voorbij schieten. Zo ver hoefden we nou ook weer niet weg te vluchten. Alhoewel het verleidelijk is om een locatie met langere en betere zomers te vinden dan hier in Nederland gebruikelijk is. Maar bij een emigratie komen nog veel meer dingen kijken.

Nee, we wilden wel binnen de landsgrenzen blijven. En toen bleven er automatisch twee gebieden over. Het schone toeval wil namelijk dat Vriendin en Meneer Elders niet zo heel ver van elkaar opgegroeid zijn. En onze ouders wonen nog steeds in die omgeving.

Heel even hebben we als tweede optie ook nog de regio overwogen waar Meneer Elders ooit geboren is, die ligt ook een heel eind van Geldnerd City. Maar de regio waar we allebei zijn opgegroeid trok toch sterker. Keuze gemaakt.

Concreet plan

Na de coronaperiode werd ons plan concreter. Risicomijdend als we zijn besloten we om eerst op zoek te gaan naar een baan. Met de afspraak dat we concreet de stap zouden gaan zetten zodra één van ons die baan ook gevonden zou hebben. En zo geschiedde.

Verhuizen in stapjes

Een belangrijk element van de stap naar Elders was de gewenste woonsituatie. Tegelijkertijd zorgden de startdata van de nieuwe baan voor enige tijdsdruk op de verhuizing. Want voor dagelijks woon-werkverkeer was de afstand Geldnerd City – Elders echt veel te groot.

Nu is tijdsdruk het laatste dat je kunt gebruiken bij de zoektocht naar een droomhuis. Onderdeel van ons plan was dus ook tijdelijke huisvesting. Geen probleem, als je maar betaalt. Ik heb eerder al geschreven over onze ervaringen. Met de tijdelijke huisvesting kochten we tijd. Tijd voor de zoektocht naar dat droomplekje.

Als we in de voorafgaande jaren droomden over de stap naar Elders, hadden we het ook regelmatig over onze wensen qua wonen. Ik hield daar aantekeningen van bij. En door de jaren heen ontstond er zo een redelijk compleet beeld van eisen en wensen en ‘absoluut nietjes’. Dat heeft ons zeker geholpen in onze zoektocht en uiteindelijke keuze.

Er was ook nog een ander noodzakelijk nevenproject. Na jaren van autoloos leven hadden we mobiliteit nodig. Met de dichtstbijzijnde bushalte op 2,5 kilometer en een afhankelijkheid van een grotere regio voor boodschappen eigenlijk onvermijdelijk. Het is belangrijk om goed na te denken over dat soort randvoorwaarden.

Emoties en Spreadsheets

Het roer omgooien betekent dat heel veel dingen in je leven in een korte periode anders worden. Er gebeurt veel tegelijk. Je kunt nooit helemaal voorspellen welke emoties daarbij komen kijken. En het is natuurlijk niet zeker dat alles in één keer goed gaat.

Meneer Elders en Vriendin merkten dat het voor ons erg belangrijk was om hier vaak en langdurig over door te praten. Dat gebeurde spontaan, ’s avonds met een glaasje wijn op de bank. Maar we planden het ook gewoon in onze agenda’s in. Een wekelijks Elders-overleg. En we maakten en maken gretig gebruik van gezamenlijke spreadsheets met actielijsten. Die werden door ons beide aangevuld zodra ons iets te binnen schoot. En afgestreept zodra de acties voltooid waren. het hielp ons om overzicht te houden in een tijd waarin er heel veel dingen tegelijk moesten gebeuren.

Tussenstand

We zijn er, schreef ik onlangs. Niet alles gaat in één keer goed en er is nog ontzettend veel te doen. Maar het gevoel dat we zochten hebben we hier in Elders ook gevonden. En ik merk dat het een positieve invloed heeft op mijn gemoedstoestand. Ik voel me veel minder gejaagd dan ik me ooit gevoeld heb. Ik geniet elke dag van de kleine dingen die ik zie en hoor. En daar deden we het voor.

Dus houd op met wachten op het juiste moment. Ik schreef er een tijd geleden al over. Voor dergelijke grote veranderingen geldt wat er ook geldt voor beleggen of voor het planten van een nieuwe boom. Het beste moment om ermee te beginnen is altijd tien of twintig jaar geleden. Het op één na beste moment is nu. Ook voor grote koerswijzigingen in het leven. Want je weet nooit hoeveel tijd je nog (maar) hebt op deze planeet.

Hoe gooi jij het roer om?