Inmiddels is het bijna twee maanden geleden dat we Hondje moesten laten inslapen. Eén van de meest verdrietige momenten in mijn leven. Hij heeft een fijn leven gehad met ons, en heeft een meer dan respectabele leeftijd bereikt. Maar ik mis hem nog elke dag.
We hebben een herinneringsplek voor hem ingericht. Een van de favoriete foto’s van ons Hondje, het speeltje dat hij meekreeg van zijn eerste baasje en dat 11 jaar in zijn mandje heeft gelegen, en het halsbandje dat hij om had toen hij bij ons kwam wonen. Ik sta er regelmatig bij stil.
En we hebben ook iets gedaan met zijn erfenis. Want ons verwende mormeltje had verschillende mandjes, een behoorlijke collectie eet- en drinkbakjes, een collectie poepzakjes, een verzameling speeltjes (de meeste nooit gebruikt…), dekentjes, en zijn trapje om op het bed te klimmen. En we hadden nog ruim twintig blikken dieetvoer, à raison van € 4,50 per blikje, en een paar zakjes met hondensnoepjes.
Na wat onderzoek hebben we contact gelegd met een Dierenvoedselbank hier in de omgeving. Die waren erg blij met deze spullen. Er zijn (te)veel mensen die het dieetvoer dat hun hondje nodig heeft niet kunnen betalen. Of die zich deze speeltjes of zoiets praktisch als een trapje voor een ouder hondje niet kunnen veroorloven. De Dierenvoedselbank gaat zorgen dat deze spulletjes een goede bestemming krijgen. Er zijn veel dierenvoedselbanken in Nederland. Even zoeken op internet, of advies vragen aan jouw dierenarts.
We hebben een paar souvenirs achtergehouden. Zijn eerste drinkbakje bijvoorbeeld, en zijn wandelriem. Want Hondje helemaal loslaten, dat lukt ons echt niet…
Hoe is het met jouw huisdier?
Ook wij hebben de riem bewaard. Ik heb nog wat tandjes, die ik vond tijdens het wisselen van zijn tanden, en een plukje haar, en dit samen bewaard in een mooi klein envelopje.
Ach het blijft echt verdrietig, maar mooi dat jullie de erfenis geschonken hebben aan de dierenvoedselbank..
Onze hondjes van 10 en 12 jaar doen het nog goed, alhoewel de 12 jarige helaas wel wat strammer wordt. Moet er nog even niet denken als ze weg zou vallen..
Wat goed dat je zo de nalatenschap van Hondje hebt verdeeld.
Onze kleinste hond zit op de stoel naast mij te hunkeren naar het moment dat ik met hem naar buiten zal lopen om een tennisbal voor hem weg te gooien. De andere hond ligt rustig wachten, geen interesse om achter een bal aan te hollen, maar een haas of een kat,,,,, Gelukkig zijn die veel te snel voor hem!
Wat een fijne herinnerings plek voor Hondje. Hij zit diep in jullie hart en daar blijft hij de rest van jullie leven. Ik mis mijn vorige hondjes en katten nog steeds… We hebben weer voor een hond gekozen en die geeft ons enorm veel troost en hij maakt ons weer blij. Als ik in de tuin , of waar ook, bezig ben scharrelt hij gezellig om me heen. Inmiddels bijna 1,5 jaar en hopelijk mag hij heel lang bij ons blijven want je trouwe huisdier verliezen is een van de verdrietigste dingen die ik ken.
Gaat er nog een nieuw hondje komen in huize Elders?
Wat een aardig herdenking altaar voor hondje! Daar zal zijn geest blij mee zijn. Als alleenstaande heb ik geen huisdier, het risico dat ik niet genoeg aandacht heb en het dier verwaarloos lijkt mij te groot.
Mijn “huisdier”leeft buiten. Hij heeft stekels en eet de slakken op! Mijn andere “ huisdieren” vliegen rond en schijten overal. En af en toe rent er een muisje of een marter door de tuin.
Echte huisdieren heb ik niet, door een allergie voor haren. Ik laat wel altijd een spinnetje zitten in de woonkamer. Die krijgen standaard de naam Pimmetje.
Als kind hadden we volop huisdieren; een grote teckel, een kanarie, goudvissen, 2 parkieten, 2 konijnen, wandelende takken, een waterschildpad, een landschildpad en een hamster.
Wij hebben de foto’s als bureaublad en op telefoon een paar die in de carroussel als pauzescherm vaak langskomen. De rest is door de nieuwe hond in gebruik.
Omdat we een stukje lang hebben is de vorige daar begraven en zegen we gedag als we er zijn.
Oh, zo vreselijk, een huisdier verliezen. Mooi altaartje heb je ingericht voor Hondje. Ik schoot in diepe rouw na het overlijden van onze lieve, schuchtere ooit-zomaar-aangelopen Poes in 2019. Ik denk zelfs dat dat mee heeft gespeeld in de beslissing of we ons huis zouden verkopen een paar jaar later; het was toch niet meer helemaal hetzelfde sindsdien. We hebben later ook al haar spullen aan de opvang geschonken, ze waren er inderdaad blij mee.
ach , hier idem dito. de halsband hangt gewoon nog in de meterkast.
inmiddels 4 jaar dat we haar hebben moeten inslapen na ruim 5 jaar bloedkanker , inmiddels incontinent , blind en dement. maar zodra ze mijn man hoorde was het weer net een kleine pup.
de vakanties stonden in het teken van haar medicijnen en dieetvoer meenemen. maar ach wat had ze het naar haar zin op het strand en in de poeltjes. stonden wij op de camping paardenvlees te koken want tja dat was het enigste wat ze mocht en daar volop te verkrijgen (sorry maar alles voor ons hondje) .
de dag dat we zeiden het kan zo echt niet meer onze zoon gebeld en die kwam gelijk thuis en heeft hamburgers voor haar gebakken (wat ze normaal nooit mocht) de dierenarts wist dat het eigenlijk al te ver was dus konden direct komen.
maar wat een verdriet en een gemis pff en dan mensen vragen wanneer komt er weer een hondje ???. vorig jaar hebben we haar uitgestrooid in het Franse bos waar ze het allerliefste was ik wilde haar niet in de urn houden, ze moest vrij zijn. jullie nog heel veel sterkte
We hebben een kranige oude kattendame van 13, die volgens de DA nog maar op de helft is. We zien haar leeftijd vooral aan haar tandvlees en ook trekt ze sommige nageltjes niet goed meer in, die knippen we iets korter.. Nu in het voorjaar is de jonge jager in haar weer wakker en mag ze alleen onder begeleiding buiten. Ze heeft alles geerfd van onze diepbetreurde rode kater, voor wie ons oudste kind een urn/beeldje heeft gekocht. Er staat een mooie foto naast en zijn laatste halsbandje ligt er. De poes is sinds het overlijden van de kater nog meer op ons betrokken. Ze slaapt nu ook op ons bed en we vinden dat gezellig. Ze houdt van gezelschap en aanspraak en haar vocabulaire is uitgebreid nu ze alleen aan ons domme mensen moet duidelijk maken wat ze wil en hoe ze zich voelt.
Ze ligt altijd aan het voeteneind maar toen ik ziek was, met nare hoofdpijn, ging ze vlak tegen mijn schedel liggen op het hoofdkussen. Alsof ze me warm wilde houden. Ik moet er niet aan denken dat zij ook komt te overlijden.
Tja, als kinderen niet je voorkeur is.
Mijn hele volwassen leven altijd minimaal één kat in huis.
Destijds (ik was net 21) heeft mijn zwarte kater mijn huidige echtgenote binnengelokt.
Daarna samen tot op de dag van vandaag altijd minimaal 2 katten. (ben nu 63)
Een van onze poezen is op mijn schoot ingeslapen na het bereiken van 21 jaar, ze was doof, blind en uiteindelijk ook incontinent.
Maar ze vond de voerbak en waterbak nog in haar vertrouwde omgeving.
Onze laatste pijn was de rode kater: hij moest steeds overgeven en at niet meer.
Slechts 7 jaar mocht hij worden, alle bezoeken aan dierenarts ten spijt.
Dit was nu 3 jaar geleden, man wat een gemis. Tot op de dag van vandaag.
Ik mis mijn dierenvriendjes nog allemaal, deels weer opgevangen door onze nieuwe aanwinsten.