De bevrijding van Elders
Op het moment dat deze blog verschijnt gebeuren er spannende dingen in Elders. Zojuist om 0500 uur verzamelde een grote groep bewoners zich op de binnenplaats van de boerderij van buurman P. Het draaiboek is al zorgvuldig voorbereid tijdens een aantal clandestiene bijeenkomsten. Iedereen weet wat hem of haar te doen staat.
Een aantal buren heeft hun jachtgeweren bij zich. Eén groep gaat richting het bos om daar de zandpaden te bewaken. Een andere groep vertrekt richting de beek om daar te patrouilleren. Zelf ga ik met buurman P. en een aantal anderen met een graafmachine naar de toegangsweg. De enige toegangsweg tot Elders. Terwijl een aantal bewoners op de uitkijk staat bedient buurman P. professioneel de graafmachine. Hap voor hap graven we de toegangsweg uit. Er ontstaat een brede geul die de sloten aan weerszijden verbindt. Al snel stroomt die geul vol met water. Het uitgegraven asfalt en zand vormt een wal aan onze kant van de geul. We zijn afgesloten van de buitenwereld. Afgesloten van de rest van Nederland. Zelfstandig. Onafhankelijk.
We laten een wachtpost achter bij de wal. En rijden met de graafmachine terug naar de boerderij. Via mijn walkietalkie verzend ik de afgesproken code Echo Echo naar de patrouille langs de beek en naar de wachtposten in het bos.
Vol verwachting staan de bewoners op de binnenplaats van de boerderij. Een binnenplaats die verlicht wordt met fakkels. Ik klim op de graafmachine en haal een vel papier uit mijn binnenzak. Met luide stem roep ik de Volks Republiek Elders Tegen Eng Nederland (V.R.E.T.E.N.) uit. We zijn bevrijd. De Onafhankelijkheids Beweging voor de Elders Republiek (O.B.E.R.) heeft met een succesvolle guerrilla-actie het onmogelijke mogelijk gemaakt.
Achtergrond
Door een speling van de geografie en ruimtelijke planning is Elders een bijzonder plekje in Nederland. Het ligt ingeklemd tussen een aantal geografische barrières. Een beek, een bos, dat soort dingen. En er is dus maar één weg om onze buurtschap in en uit te komen. En dat biedt mogelijkheden.
Schermutselingen
We hadden niet verwacht dat we onze vrijheid zonder slag of stoot terug zouden winnen. Bij het eerste licht ga ik van de boerderij terug naar Huize Elders. Voor deze actie omgedoopt tot Elders Airport. In mijn kantoortje kruip ik achter de laptop en druk op een knop. Vanuit de gecamoufleerde basis in de achtertuin stijgt een verkenningsdrone op. De drone draait een rondje om een goed camerabeeld te krijgen van onze buurtschap. Daarna vertrekt de drone in westelijke richting. Via een zorgvuldig voorgeprogrammeerd traject zal de drone gaan patrouilleren langs de grenzen van onze republiek Elders. Ook een tweede drone stijgt op. Deze nestelt zich op grote hoogte en draait daar langzaam rond. De camera speurt de grenzen af.
Mijn walkietalkie piept. De wachtpost bij de toegangsweg vraagt om luchtsteun. Er is een politiepatrouille gesignaleerd. Met een druk op de knop stijgen er nog drie drones op. Met een bijzondere lading. Ook de patrouilledrone spoedt zich naar de toegangsweg. Op de binnenplaats van de boerderij maakt een derde patrouille zich klaar voor actie en klimt in de Landrover van buurman J. Met brullende motor vertrekt de auto richting de (voormalige) toegangsweg.
Op de camera van mijn drone zie ik twee agentjes voor hun auto staan. Hoofdschuddend staan ze te kijken naar de geul die Elders scheidt van de buitenwereld. Op de wal staat inmiddels een vlaggenmast waaraan fier onze eigen vlag wappert. Vuurrood, met een witte hand met opgestoken middelvinger.
Met de zon achter zich storten de drie drones zich op de agentjes. Die zien ze niet aankomen. Op minder dan 10 meter afstand laten ze hun lading vallen.
Die lading… Tsja…. We zitten hier natuurlijk in landelijk gebied. Buurman L. is veehouder. Als onderdeel van de voorbereidingen op deze actie heeft hij een aantal van zijn koeien op een speciaal dieet gezet. Een dieet dat zorgt voor de dunste, zuurste, meest stinkende drijfmest die je ooit gezien en geroken hebt. Met wasknijpers op onze neus hebben we met deze grondstof een aantal bommen gefabriceerd. Elke aanvalsdrone draagt één van die bommen.
Voltreffers! Twee stinkende agentjes die druipen van de bruine drab. Hun gevloek is tot in mijn kantoortje te horen. Ze rennen naar hun auto, starten de motor en rijden snel weg. Het dichtstbijzijnde politiebureau is 15 kilometer verderop. Ik hoop dat ze hun raampje opendraaien. Links en rechts in de buurtschap gaat gejuich op, want de camerabeelden van de drones werden uiteraard live uitgezonden via EldersTV. We hebben de eerste slag overtuigend gewonnen.
Eng Nederland
Het is uiteraard een grapje. Maar er zijn momenten waarop ik hier van droom. Want laten we wel wezen. Van een kabinet dat van crisisje naar crisisje hobbelt wordt ook niemand vrolijk. De boeren pruimen de BBB niet meer, de PVV’ers vinden het te langzaam gaan, fatsoenlijke VVD’ers (bestaan die nog?) vragen zich af wat ze aan het doen zijn, en de NSC is driftig op zoek naar een dragende onderbouwing van de term ‘fatsoenlijk openbaar bestuur’. En de oppositie… Tsja…. Die staat erbij en praat erover.
En ondanks alle bezuinigingen worden de overheidsfinanciën er niet beter op. Om over de giftige sfeer in de samenleving nog maar te zwijgen. Dus zo’n zelfstandige republiek hier in het paradijselijke Elders, dat lijkt mij soms wel wat.
Een mens mag dromen, toch? Politici doen niet anders!
