Net voor zonsopkomst. Het is rustig aan het front. Een enkel vogeltje zingt zijn of haar ochtendlied. Het belooft een mooie dag te worden.

Ik lig verdekt opgesteld achter de eerste linie. Met een verrekijker speur ik het niemandsland af dat voor mij ligt. Mijn oog valt op een slak, die indringend terug lijkt te kijken. Ook een vijand, maar niet de vijand waar ik mij vandaag op richt.

Ik speur verder. Het is al een aantal dagen extreem rustig aan het front. Verdacht rustig. Afgelopen weekend zijn de laatste zichtbare verzetshaarden van Groep Grasland opgeruimd. Dan heb ik het uiteraard over de oorlog tegen de bamboestaken. Deze laatste actie leverde ook nog weer zo’n anderhalve meter aan wortelstok op. Dat zorgde dan weer voor anderhalve meter loopgraaf in het grasveld. Het is voor de goede zaak, zullen we maar zeggen.

Sindsdien is het rustig. Uiteraard blijven wij in de hoogste staat van paraatheid. Tijdens dagelijkse patrouilles kijken we nauwgezet om ons heen. Blijft het rustig? Of zien we ergens een nieuwe cel van de Groep Grasland ontstaan?

Terwijl de zon voorzichtig boven de horizon uit piept sta ik op. Ik pak mijn wapenrusting. De spade. De pikhouweel. Een mand om de stoffelijke resten van vijandelijke troepen in te verzamelen. Voorzichtig doe ik de achterdeur open. Ik loer om het hoekje. Het blijft rustig. Ik word niet onder vuur genomen door vijandelijke sluipschutters. Ik haal nog een keer diep adem en loop naar buiten.

Het moment van de waarheid. De rand van het grasveld. Voetje voor voetje betreed ik het domein van de vijand. Systematisch, sector voor sector, zoek ik het gebied af. Dat valt nog niet mee, we zijn actief bezig om het voorheen strakke gazon te laten verwilderen tot een kruidenrijk grasland. Maar inmiddels ben ik geoefend in het herkennen van de vijand. De groene kopjes. De segmenten. Het gehate bamboe.

Na een half uur kan ik het sein veilig geven. Geen nieuwe bamboescheuten. Vandaag niet.

Dan maar weer slakken rapen….