Gewoon een weekje…
Een week geen nieuwe blogposts. Ja, iets met vogeltjes, maar die stond al een aantal weken klaar. Dat er niks nieuws verscheen wil echter niet zeggen dat er niks gebeurt in Elders. Ik zou willen zeggen dat er vorige week nog een stoplicht op groen is gesprongen, maar dat is ook weer niet waar. Er is hier in de wijde omtrek namelijk geen stoplicht te bekennen.
Wat gebeurt er dan wel? We zijn druk met duizend-en-een klusjes in en om het huis. Vooral om het huis. ‘Binnen’ komt in de herfst en winter wel aan de beurt, als het tuinseizoen voorbij is. En sommige klusjes lijken heel klein maar zijn heel groot. Een greep uit de dingen waar we de afgelopen weken onze tijd aan besteed hebben…
De moestuin
Elke week ben ik wel een paar uurtjes bezig in de moestuin. Oogsten. Water geven. Snoeien. Onkruid in toom houden en verwijderen. Heerlijk rustgevend werk. En ik ben nog steeds trots op elk tomaatje en elke rode peper die ik van mijn plantjes haal.
Onze eigen (nog zeer bescheiden) oogst wordt inmiddels aangevuld met giften uit de omgeving. Onze overburen (beiden in de negentig) van 200 meter verderop kwamen al langs met een verse krop sla uit eigen tuin en bakken vol frambozen en bramen. Heerlijk!
Het woekert…
Elke week ben ik ook wel een uurtje zoet met bamboebestrijding. Bij elke bamboestaak die z’n kop boven de grond uit durft te steken is het zaak zoveel mogelijk wortelstok uit te graven. De specifieke bamboesoort in onze tuin wortelt gelukkig niet diep, de wortelstok groeit horizontaal ongeveer tien tot 15 centimeter onder de oppervlakte. Maar hij breekt makkelijk af. En hij heeft zich gevestigd op een paar plekken waar hij moeilijk te bestrijden is, zoals tussen de wortelstelsels van andere struiken en planten. Maar ik strijd dapper voort!
En de bamboe is niet de enige woekeraar waar we van af willen. Achter in de tuin stond een kluit siergras van ruim twee meter diameter. Metershoge pluimen. Die ondermeer mijn frambozenstruiken overwoekerd hadden. Siergras past niet in onze plannen… Ook daarmee moest ik aan de slag. Alleen al het wegknippen van de metershoge stokken kostte ruim een halve dag en leverde een aanhangwagen vol groenafval op. En toen de wortelkluit nog. Of eigenlijk, de wortelkluiten, in totaal zeven kolonies. Daar zit inmiddels al meer dan een dag werk in, en ook dat leverde meer dan een aanhangwagen met afval op. Er is nu nog één hardnekkige kluit die zich in een van de taxushagen genesteld heeft. Maar verder zijn de wortelkluiten verwijderd en is de grond door een zeef gegaan om te zorgen dat er geen kluiten achterblijven. Elke vrije dag verwijder ik wel weer een extra stuk van die laatste kluit. We komen er wel. In kleine stapjes.
En dan die andere woekeraar. Klimop. De bestrating van onze oprit bleek een halve meter breder dan we dachten nadat we de weelderig woekerende klimop aangepakt hadden. En in onze zijtuin en het stuk tuin aan de straatzijde kunnen we weer bloemen en planten kwijt nu we ook dat perceel klimop-vrij gemaakt hebben. Maar daar zit wel meerdere dagen werk in. ‘Even’ de tien meter heg aan de straatzijde bevrijden van klimop is zomaar een halve dag zwaar werk.
Tsja, en dan tenslotte nog de buxus waarvan de vorige bewoonster zo’n fan was. En die compleet opgevreten waren door de buxusmot. Zorgvuldig waren de struikjes tot aan de grond terug geknipt, in de hoop dat ze zouden herstellen. Dat deden de meeste ook wel, maar begin augustus sloeg de mot opnieuw toe. Wij geloven er niet meer in. De eerste tien strekkende meter buxushaag is uitgegraven. Nog een meter of vijfentwintig te gaan.
Wekelijks rijd ik dan ook minimaal één keer met een aanhangwagen vol groenafval naar de stort. Want ja, inmiddels is er een trekhaak gemonteerd op mijn auto. En nee, er komt géén caravan. Ons eigen huis is mooier en rustiger dan welke vakantiebestemming dan ook…
En wat er naar de stort gaat is dan het soort groenafval dat niet op de composthoop kan. Want ook die groeit gestaag.
Schilderwerk
Voor liefhebbers van de schilderkwast is er ook genoeg te doen in Elders. Ons huis heeft witgeschilderde buitenmuren. En bij ieder raam hoort een set luiken, echte, niet van die sierdingetjes, in grachtengroen. En dan zijn er nog de kozijnen.
Het schilderwerk aan luiken en kozijnen heeft wat achterstallig onderhoud. Dat hadden we al gezien, en was ook geconstateerd in de bouwkundige keuring. Dus heb ik verf besteld en ben ik begonnen met de kozijnen en de luiken aan de zuidwestkant van het huis. Die hebben het meeste te lijden van weer en wind. Elk luik brand ik helemaal schoon. Ik controleer het hout. De eerste rotte delen zijn al aangetroffen. Enkele panelen gaan we helemaal vervangen. En verder is het meerdere lagen grondverf, plamuur, veel schuren, en aflakken.
Vriendin gaat verder de buitenmuur aan de zuidwestkant in een nieuw laagje witte buitenlatex zetten. Ik hoop dat we die zuidwestgevel (vijf ramen, in totaal twintig panelen voor de luiken) vóór de winter helemaal afkrijgen.
Overigens hebben we ook al de voordelen gemerkt van die witte buitenmuren en die luiken. Op warme dagen blijft het binnen lekker koel. En op extreem warme dagen doen we de luiken dicht, dat scheelt nog eens extra.
Die luiken, daar ga ik nog wel eens een aparte blogpost aan wijden. Want dat is een megaproject op zichzelf.
Kleine dingen
Tsja, en dan zijn er nog een miljoenmiljard andere dingen. De schuur opruimen, schoonmaken, en inrichten. Mijn fiets weer rijklaar maken, die had ik niet meer gebruikt sinds ons vertrek uit Geldnerd City. Allerlei kleine reparaties. Het tuinmeubilair schoonmaken. Een oude (deels verrotte) picknicktafel restaureren. Het zwembad schoonhouden. En zo voorts, en zo voorts….
Wat er niet in mijn lijstje staat? Achter de laptop zitten, met spreadsheets klooien, blogjes schrijven. Het leven speelt zich sinds wij hier wonen buiten af. Zelfs dit blogje is geschreven buiten aan de tuintafel. En dat is heerlijk. Binnen zitten komt wel weer vanaf oktober, als het tuinseizoen voorbij is.
Ben jij ook veel buiten bezig?
