Twintig uur per etmaal slapen (en nog steeds duur)….

  • Berichtcategorie:Financiën

Elk jaar kijk ik even naar de uitgaven die we doen voor ons Hondje. Bijna 16,5 jaar is hij inmiddels. Eerder dit jaar heb ik jullie al verteld over zijn leven in Elders. Maar de verhuizing naar Elders heeft ook een behoorlijke invloed gehad op de uitgaven. Hondje is een stuk duurder geworden…. En dat terwijl zijn leven inmiddels bestaat uit ongeveer 20 uur slapen per etmaal. Soms ben ik jaloers op hem. Scharrelen in Elders Eén van de grote voordelen van Huize Elders is de grote tuin. Die volledig omheind is. Als we de poort(en) gesloten houden kan Hondje niet per ongeluk weglopen. En de afgelopen maanden hebben we vrijwel elke dag van ons weekend in de tuin gewerkt. En was Hondje ook buiten. We hebben elke dag genoten van ons Hondje. Hoe hij hier in Elders zelfstandig door de tuin heen scharrelt terwijl wij bezig zijn. Hij ziet slecht en hoort vrijwel niets meer, dus meestal loopt hij gewoon zijn neus achterna. Soms zien we hem een half uur niet, en blijkt hij ergens in een zonnig hoekje te liggen, diep in slaap. Dan weer scharrelt hij om je heen met een grenzeloos vermogen om in de weg te staan. Wat fijn dat hij dit nog mee mag maken. Die gedachte brengt elke keer een glimlach op mijn gezicht. Voeding Hondje is altijd een slechte eter geweest. Dat was hij al bij zijn vorige baasje, en dat is nooit veranderd. Totdat…. We merkten dat hij zijn brokjes steeds moeilijker wegkreeg. Niet verwonderlijk, hij heeft niet zoveel tanden en kiezen meer over. En hij stond al op een vetarm dieet met speciale brokken, sinds hij in 2020 ziek geweest is. Van datzelfde type dieetvoer is er ook een blikvorm. Bij wijze van experiment hebben we die dus voor hem gekocht. En wat schetst onze verbazing? Die eet hij. Gretig. Elke dag. We zijn er blij mee. Want Hondje werd zienderogen magerder. Maar sinds hij zijn dieetvoer uit een blikje krijgt eet hij weer meer dan voldoende en blijft hij mooi op gewicht. En inmiddels is ‘blikkie!’ een ingeburgerde kreet in ons huis. Eén nadeel is er ook. Met een dure zak dieetbrokken deden we eindeloos lang, omdat Hondje zo slecht at. Maar het dure dieet-‘blikkie’ gaat elke dag schoon op. We geven dus meer uit aan zijn voer dan in het verleden. Veel meer. En ook is het niet zo fijn dat Hondje regelmatig na het eten zijn vuile snoet afveegt aan mijn kleding. Maar een Hondje dat vrolijk zijn bakje leeg eet is dat natuurlijk meer dan waard! Uitlaatservice In Geldnerd City was de uitlaatservice het hoogtepunt van de werkdag van Hondje. Hij was met afstand de oudste en langst meelopende viervoeter in zijn groepje. En de uitlaatmevrouw was zijn beste vriendin. Hij gelukkig, wij gelukkig. Ook hier in Elders gaat Hondje op onze werkdagen op pad met een uitlaatservice. En met zijn charmes heeft hij ook hier de uitlaatdames om zijn hondenpootje gewonden. Onlangs op een thuiswerkdag…

Het leven van Hondje in Elders

  • Berichtcategorie:Leven

Lieve lezers, vandaag een unicum bij Elders Leven. We hebben een gastblogger. En niet zomaar eentje. Hondje zit hier achter het toetsenbord om te vertellen over zijn leven in Elders. Een hondenleven Toen papa Geldnerd onlangs schreef over een levensreddende operatie ging er een schokgolf door de lezers van zijn toenmalige blog. Het ging om zijn laptop, een vervelende zwarte doos waar hij veel te veel tijd mee doorbrengt. Maar diverse lezers dachten na het lezen van de titel dat het wellicht om mij ging. Mij, Hondje the Magnificent. Bijna 16 jaar oud en still going strong. Oké, ik hoor vrijwel niets meer. Maar dat maakt niet uit. Want vroeger luisterde ik ook al niet. Ook al hoorde ik het destijds nog wel. Hondje op leeftijd En ik zie steeds minder. Mijn oogjes worden steeds grijzer. Staar. Dat probeer ik weg te wrijven, maar het helpt niet. Vooral in het donker zie ik slecht. En dat is wel een dingetje. Want tot voor kort woonden we op een plek die ik al heel lang kende. Sinds eind 2016 woonden we daar. En in die buurt kende ik iedere graspol, elke boom, en elke lantaarnpaal. Duizenden drolletjes heb ik daar neergelegd, en tienduizenden plasjes heb ik er gedaan. Dan maakt het dus niet zoveel uit of het licht of donker is. Ik vond mijn weg wel. Maar een tijdje geleden zijn we verhuisd naar een andere plek. Waar alles anders is. De kamers. De plekken van mijn mandjes, mijn drinkbakjes, en mijn etensbak. En ook buiten het huis is alles anders. Donkerder vooral. Met vreemde geuren van andere beestjes. Graspollen en bomen en struiken die ik nog niet ken. En die ik ook niet zomaar opgeslagen krijg in mijn hondenhersentjes op leeftijd. Want tsja, ik ben ook wel een beetje dement. Loop soms spontaan de andere kant op als ik uit de bosjes kom. En 's ochtends weet ik soms niet meer wie ik ben, waar ik ben, en wie die vreemde wezens zijn die met mij wakker worden. Dan sta ik een beetje zielig voor mij uit te staren. Als ik dan even mag snuffelen aan papa Geldnerd en mama Vriendin dan komt het wel weer terug. Weet ik weer wie ze zijn. En ben ik blij dat ik er ben en zij er zijn. Minder asfalt en beton Hier in Elders is het verder best wel leuk. Minder asfalt en beton. Veel meer grasvelden en bomen. Dat is hard werken voor een Hondje zoals ik. Want het is allemaal territorium dat gemarkeerd moet worden. Elke wandeling moet ik tientallen keren mijn pootje optillen om een markering achter te laten. Weet je wel hoe moeilijk dat is voor een Hondje met artrose? Gelukkig heb ik ook hier een dokter die mij elke maand een spuitje geeft. Een wondermiddeltje. Na dat spuitje staat papa weer zuchtend af te rekenen bij de dokter, maar ik voel mij herboren en dribbel weer parmantig naar buiten. Borstkas vooruit, en grommend en snauwend naar andere…