Lieve lezers, vandaag een unicum bij Elders Leven. We hebben een gastblogger. En niet zomaar eentje. Hondje zit hier achter het toetsenbord om te vertellen over zijn leven in Elders.
Een hondenleven
Toen papa Geldnerd onlangs schreef over een levensreddende operatie ging er een schokgolf door de lezers van zijn toenmalige blog. Het ging om zijn laptop, een vervelende zwarte doos waar hij veel te veel tijd mee doorbrengt. Maar diverse lezers dachten na het lezen van de titel dat het wellicht om mij ging. Mij, Hondje the Magnificent. Bijna 16 jaar oud en still going strong. Oké, ik hoor vrijwel niets meer. Maar dat maakt niet uit. Want vroeger luisterde ik ook al niet. Ook al hoorde ik het destijds nog wel.
Hondje op leeftijd
En ik zie steeds minder. Mijn oogjes worden steeds grijzer. Staar. Dat probeer ik weg te wrijven, maar het helpt niet. Vooral in het donker zie ik slecht. En dat is wel een dingetje. Want tot voor kort woonden we op een plek die ik al heel lang kende. Sinds eind 2016 woonden we daar. En in die buurt kende ik iedere graspol, elke boom, en elke lantaarnpaal. Duizenden drolletjes heb ik daar neergelegd, en tienduizenden plasjes heb ik er gedaan. Dan maakt het dus niet zoveel uit of het licht of donker is. Ik vond mijn weg wel.
Maar een tijdje geleden zijn we verhuisd naar een andere plek. Waar alles anders is. De kamers. De plekken van mijn mandjes, mijn drinkbakjes, en mijn etensbak. En ook buiten het huis is alles anders. Donkerder vooral. Met vreemde geuren van andere beestjes. Graspollen en bomen en struiken die ik nog niet ken. En die ik ook niet zomaar opgeslagen krijg in mijn hondenhersentjes op leeftijd.
Want tsja, ik ben ook wel een beetje dement. Loop soms spontaan de andere kant op als ik uit de bosjes kom. En ’s ochtends weet ik soms niet meer wie ik ben, waar ik ben, en wie die vreemde wezens zijn die met mij wakker worden. Dan sta ik een beetje zielig voor mij uit te staren. Als ik dan even mag snuffelen aan papa Geldnerd en mama Vriendin dan komt het wel weer terug. Weet ik weer wie ze zijn. En ben ik blij dat ik er ben en zij er zijn.
Minder asfalt en beton
Hier in Elders is het verder best wel leuk. Minder asfalt en beton. Veel meer grasvelden en bomen. Dat is hard werken voor een Hondje zoals ik. Want het is allemaal territorium dat gemarkeerd moet worden. Elke wandeling moet ik tientallen keren mijn pootje optillen om een markering achter te laten. Weet je wel hoe moeilijk dat is voor een Hondje met artrose? Gelukkig heb ik ook hier een dokter die mij elke maand een spuitje geeft. Een wondermiddeltje. Na dat spuitje staat papa weer zuchtend af te rekenen bij de dokter, maar ik voel mij herboren en dribbel weer parmantig naar buiten. Borstkas vooruit, en grommend en snauwend naar andere hondjes.
Tsja… Die andere hondjes. Vroeger in Geldnerd City had ik een uitlaatservice met een hele lieve juf. Die heb ik hier weer. Met zelfs twee lieve juffen. Maar in Geldnerd City waren het vooral andere kleine hondjes. Hier niet. Hier zijn ze groot. Er lopen ondermeer twee herdershonden en een Rhodesian mee. Niet dat het wat uitmaakt. Ik heb ze heel duidelijk gemaakt dat ik de baas ben. Mijn honden-ego is veel groter, ik heb veel meer levenservaring, en meer street credibility met mijn leven in het Verre Warme Land en in Geldnerd City. Die grote honden accepteren gelukkig mijn leiderschap, want anders zou ik ze hardhandig tot de orde moeten roepen.
(Vr)Eten
Eigenlijk heb ik altijd al een problematische relatie met eten gehad. Ik ben geen eter, ik ben een snacker. Het maakt eigenlijk niet uit welke brokken je me voorzet (hele dure dieetbrokken sinds ik een aantal jaren geleden ziek werd), want die blief ik niet. Maar als je met snacks aan komt zetten, dan ben ik er als de kippen bij. En ik ben ook dol op alles wat papa en mama op hun bordjes hebben liggen, daar bedel ik steeds vaker om. Maar daar geven papa en mama bijna nooit aan toe. Ik ben zielig. Ik word verwaarloosd!
De nadelen van Elders
Is dan alles fantastisch hier in Elders? Nee!
Zo is papa Geldnerd vaker weg. In Geldnerd City werkte hij de laatste jaren meestal thuis. Was hij af en toe weg met een grote zwarte tas, maar dat duurde meestal maar een paar uurtjes. Bijna altijd was hij er als ik terugkwam van de uitlaatservice. Maar hier in Elders is papa weer wat vaker op stap. Drie hele dagen per week. Dan is hij heel vroeg weg en heel laat terug. Dat vind ik niet leuk. En dat laat ik graag merken. Maar 10 minuten later ben ik toch ook heel blij dat ik gewoon weer bij hem op schoot kan kruipen om in slaap te vallen.
Wat wel leuk is: Er zijn hier hele grote ramen om naar buiten te kijken. Dat doe ik veel, dat zien papa en mama aan de afdrukken van mijn hondensnuitje op het glas. En papa en mama hebben het ook steeds vaker over de hele grote tuin waar we straks gaan wonen. Helemaal omheind. En helemaal voor MIJ. Me, the top dog. Met de hele dag zon om in te liggen.
Verandering met een grote V
De verhuizing naar Elders is de derde grote verandering in mijn hondenleven. Eerst ben ik in het Verre Warme Land, waar ik geboren ben, van mijn oorspronkelijke huisje naar mama en papa Geldnerd gegaan. Daar heb ik erg aan moeten wennen, ik was erg verdrietig. Toen zijn we van het Verre Warme Land naar Nederland gegaan, in een vliegmasjien. Het was hier koud en nat, en dat in de zomer! Tussen mij en het verschrikkelijke klimaat hier is het nooit meer goed gekomen! En nu zijn we van Geldnerd City naar Elders verhuisd.
Dat zijn grote veranderingen in een hondenleven. Dat jullie niet denken dat ik het makkelijk heb. Gelukkig krijg ik veel aandacht van papa en mama. En gelukkig blijf ik wel de allerliefste en allerschattigste. Dat zal ik ook blijven. Hopelijk nog héél erg lang!
Hebben jullie zelf een huisdier? Geven jullie die vandaag een extra knuffel namens mij?
Woef! Ik ben Skipper. Grote veranderingen zijn zwaar, hè? Maar we passen ons aan en vinden onze weg, zelfs als alles nieuw en een beetje eng is. Ik snuffel ook graag aan nieuwe dingen, vooral als er andere hondjes zijn geweest!
En eten, o ja, ik ben ook meer een snacker. Die brokken bekijk ik vaak met wantrouwen. Waarom eten als je kunt snacken, toch? Laten we genieten van elke snuffel en elk dutje. En wie weet, misschien zien we elkaar ooit in het hondenpark. Blaf je dan naar me?
Leuk verhaal! Maar als ik eerlijk ben lees ik ook over een hondje dat al een poosje echt niet meer de hond is die hij was. En steeds veel slechter wordt, lichamelijk en mentaal. Met baasjes die supergehecht zijn en er niet aan moeten denken hondje in te laten slapen. Dat is een moeilijke en verdrietige keuze, weet ik uit ervaring. Maar kan ook echt de beste, diervriendelijkste keuze zijn….
Hondje is niet meer de pup die hij ooit was inderdaad. En dat is iets waar wij het vaak over hebben. Zodra leven lijden wordt staan we echt voor die keuze. Maar zolang hij nog blij kwispelt voor ons en de uitlaatservice, nog veel wil spelen, en vrolijk zijn rondjes loopt, is die keuze gelukkig nog even niet aan de orde.
Super gastblogger. Fijn om van je te horen hondje. Hoop dat je nog heel lang mag genieten van je baasjes en van de grote tuin en alle andere nieuwe dingen in Elders!
Wat ben jij een topper, hondje! 🐶 Vandaag de dag begonnen met een grote glimlach, dankzij jouw blog.
Goed om van je te horen gastblogger. Laat je baasjes je maar goed in de gaten houden nu je slechter ziet en hoort. Mijn oude hondje wilde in het donker zelf graag aangelijnd lopen omdat ze niet zo veel meer zag. Terwijl ze daarvoor atijd los mee kon. Ze is een keer heel hard in paniek de verkeerde kant op gerend omdat ze me niet zag terwijl ik een halve meter naast haar stond. Dat ging nog best snel en ik ben er van geschrokken. Dus vanaf die tijd aan de lijn waar en wanneer het nodig was voor haar eigen veiligheid. En ook als ze achter me liep en wel los liep keek ik atijd of het volgen wel goed ging want veel oudere honden raken ook vermist door in een sloot te vallen terwijl ze achter je aan kachelen of ze lopen de verkeerde kant op. En als je dat niet direct ziet weet je niet waar het mis is gegaan en waar je moet zoeken.
Hondje heeft een AirTag. Die heb ik al eens geactiveerd om ‘m uit de struiken te kunnen vissen…
Super 🙂
Hond van mijn broer is net zo verwend als jij lief hondje. Zij bepaalt hoe laat ze wordt uitgelaten, hoe laat ze naar bed gaat en het licht uit moet in haar serre, laat alleen oma in hààr stoel zitten ( ieder ander pest ze eruit) en geeft aan dat de baas op de bank moet gaan liggen zodat ze lekker bovenop hem kan gaan liggen.
Daarnaast is ze stronteigenwijs als het om wandelen gaat, zij bepaalt de richting en de lengte van de route. Maar net zoals jij is ze bijna doof en ook dat maakt niets uit want ook zij luistert voor geen meter. Ze zakte maar liefst 2 maal voor de puppy cursus. Zij is echter wel een enorme knuffelaar, bedelaar en grote ondeugd. Vroeger was de vensterbank bij oma haar favoriete plek om op te liggen. Nu ze, blonde labrador, bijna 10 is, kan ze er niet meer bovenop klimmen en dat vindt ze erg jammer.
Er zijn trapjes en hellingbanen om oudere hondjes te helpen op een bank / bed / vensterbank te klimmen.
Ik ontken in alle toonaarden dat ons Hondje die ook heeft. En Hondje bepaalt gelukkig niet wanneer we naar bed gaan, vaak gaat hij namelijk als eerste zonder ons… Maar zijn protest als ik ’s avonds nog iets ga doen en hij niet op de bank op mijn schoot kan gaan liggen kan zeer vasthoudend en overtuigend zijn…Wat een dapper hondje ben jij! Ik wil ook zo dapper worden als ik groot ben. Ik ben nu nog maar zeven maanden en ik leer nog elke dag nieuwe dingen. Al het eten vind ik lekker en snacks mag ik hier zelf op speuren, dat vind ik hartstikke leuk want ik ben een cockerspaniel en wij cockers gebruiken graag onze neus.
Verder zijn jouw pappa en mamma wel heel oké volgens mij. Die van mij ook hoor alhoewel ze proberen streng te zijn en me ook meenemen naar cursus om te gehoorzamen ofzo maar ik weet nog niet precies wat dat betekent.
Met een uitlaatservice mee lijkt me heel cool maar ga je dan zonder je pappa of mamma? Dat lijkt me dan maar weer niks.
Ik heb trouwens ook katten thuis, dat zijn hele vreemde honden. Je mag bijvoorbeeld niet onder hun staart ruiken?! Wel leuk om er achteraan te rennen.
Zo een groot raam om naar buiten te kijken lijkt mij heel geweldig, ik ga dat hier thuis ook vragen!
Groetjes Hondje! Van James
Lief Hondje, ik snap hoe je je voelt. Als je al wat ouder bent is verandering niet makkelijk, zeker niet als je ook lichamelijk klachten hebt. Maar wees gerust, je baasjes hebben het beste met je voor en zullen er heus voor zorgen dat ook jij daar in Elders je plekje vindt. Dikke knuffel!
Lief Hondje, jij mag vaker zo n leuke gast blog typen hoor. Leuk om het nu eens van jouw kant te lezen allemaal.
Best moeilijk om als oud hondje een nieuw territorium te moeten bijhouden. Maar waarschijnlijk kun je straks ook heel fijn meehelpen met tuinieren en in fijne warme hoekjes in de zon liggen!