Lieve lezers, vandaag een unicum bij Elders Leven. We hebben een gastblogger. En niet zomaar eentje. Hondje zit hier achter het toetsenbord om te vertellen over zijn leven in Elders.

Een hondenleven

Toen papa Geldnerd onlangs schreef over een levensreddende operatie ging er een schokgolf door de lezers van zijn toenmalige blog. Het ging om zijn laptop, een vervelende zwarte doos waar hij veel te veel tijd mee doorbrengt. Maar diverse lezers dachten na het lezen van de titel dat het wellicht om mij ging. Mij, Hondje the Magnificent. Bijna 16 jaar oud en still going strong. Oké, ik hoor vrijwel niets meer. Maar dat maakt niet uit. Want vroeger luisterde ik ook al niet. Ook al hoorde ik het destijds nog wel.

Hondje op leeftijd

En ik zie steeds minder. Mijn oogjes worden steeds grijzer. Staar. Dat probeer ik weg te wrijven, maar het helpt niet. Vooral in het donker zie ik slecht. En dat is wel een dingetje. Want tot voor kort woonden we op een plek die ik al heel lang kende. Sinds eind 2016 woonden we daar. En in die buurt kende ik iedere graspol, elke boom, en elke lantaarnpaal. Duizenden drolletjes heb ik daar neergelegd, en tienduizenden plasjes heb ik er gedaan. Dan maakt het dus niet zoveel uit of het licht of donker is. Ik vond mijn weg wel.

Maar een tijdje geleden zijn we verhuisd naar een andere plek. Waar alles anders is. De kamers. De plekken van mijn mandjes, mijn drinkbakjes, en mijn etensbak. En ook buiten het huis is alles anders. Donkerder vooral. Met vreemde geuren van andere beestjes. Graspollen en bomen en struiken die ik nog niet ken. En die ik ook niet zomaar opgeslagen krijg in mijn hondenhersentjes op leeftijd.

Want tsja, ik ben ook wel een beetje dement. Loop soms spontaan de andere kant op als ik uit de bosjes kom. En ’s ochtends weet ik soms niet meer wie ik ben, waar ik ben, en wie die vreemde wezens zijn die met mij wakker worden. Dan sta ik een beetje zielig voor mij uit te staren. Als ik dan even mag snuffelen aan papa Geldnerd en mama Vriendin dan komt het wel weer terug. Weet ik weer wie ze zijn. En ben ik blij dat ik er ben en zij er zijn.

Minder asfalt en beton

Hier in Elders is het verder best wel leuk. Minder asfalt en beton. Veel meer grasvelden en bomen. Dat is hard werken voor een Hondje zoals ik. Want het is allemaal territorium dat gemarkeerd moet worden. Elke wandeling moet ik tientallen keren mijn pootje optillen om een markering achter te laten. Weet je wel hoe moeilijk dat is voor een Hondje met artrose? Gelukkig heb ik ook hier een dokter die mij elke maand een spuitje geeft. Een wondermiddeltje. Na dat spuitje staat papa weer zuchtend af te rekenen bij de dokter, maar ik voel mij herboren en dribbel weer parmantig naar buiten. Borstkas vooruit, en grommend en snauwend naar andere hondjes.

Tsja… Die andere hondjes. Vroeger in Geldnerd City had ik een uitlaatservice met een hele lieve juf. Die heb ik hier weer. Met zelfs twee lieve juffen. Maar in Geldnerd City waren het vooral andere kleine hondjes. Hier niet. Hier zijn ze groot. Er lopen ondermeer twee herdershonden en een Rhodesian mee. Niet dat het wat uitmaakt. Ik heb ze heel duidelijk gemaakt dat ik de baas ben. Mijn honden-ego is veel groter, ik heb veel meer levenservaring, en meer street credibility met mijn leven in het Verre Warme Land en in Geldnerd City. Die grote honden accepteren gelukkig mijn leiderschap, want anders zou ik ze hardhandig tot de orde moeten roepen.

(Vr)Eten

Eigenlijk heb ik altijd al een problematische relatie met eten gehad. Ik ben geen eter, ik ben een snacker. Het maakt eigenlijk niet uit welke brokken je me voorzet (hele dure dieetbrokken sinds ik een aantal jaren geleden ziek werd), want die blief ik niet. Maar als je met snacks aan komt zetten, dan ben ik er als de kippen bij. En ik ben ook dol op alles wat papa en mama op hun bordjes hebben liggen, daar bedel ik steeds vaker om. Maar daar geven papa en mama bijna nooit aan toe. Ik ben zielig. Ik word verwaarloosd!

De nadelen van Elders

Is dan alles fantastisch hier in Elders? Nee!

Zo is papa Geldnerd vaker weg. In Geldnerd City werkte hij de laatste jaren meestal thuis. Was hij af en toe weg met een grote zwarte tas, maar dat duurde meestal maar een paar uurtjes. Bijna altijd was hij er als ik terugkwam van de uitlaatservice. Maar hier in Elders is papa weer wat vaker op stap. Drie hele dagen per week. Dan is hij heel vroeg weg en heel laat terug. Dat vind ik niet leuk. En dat laat ik graag merken. Maar 10 minuten later ben ik toch ook heel blij dat ik gewoon weer bij hem op schoot kan kruipen om in slaap te vallen.

Wat wel leuk is: Er zijn hier hele grote ramen om naar buiten te kijken. Dat doe ik veel, dat zien papa en mama aan de afdrukken van mijn hondensnuitje op het glas. En papa en mama hebben het ook steeds vaker over de hele grote tuin waar we straks gaan wonen. Helemaal omheind. En helemaal voor MIJ. Me, the top dog. Met de hele dag zon om in te liggen.

Verandering met een grote V

De verhuizing naar Elders is de derde grote verandering in mijn hondenleven. Eerst ben ik in het Verre Warme Land, waar ik geboren ben, van mijn oorspronkelijke huisje naar mama en papa Geldnerd gegaan. Daar heb ik erg aan moeten wennen, ik was erg verdrietig. Toen zijn we van het Verre Warme Land naar Nederland gegaan, in een vliegmasjien. Het was hier koud en nat, en dat in de zomer! Tussen mij en het verschrikkelijke klimaat hier is het nooit meer goed gekomen! En nu zijn we van Geldnerd City naar Elders verhuisd.

Dat zijn grote veranderingen in een hondenleven. Dat jullie niet denken dat ik het makkelijk heb. Gelukkig krijg ik veel aandacht van papa en mama. En gelukkig blijf ik wel de allerliefste en allerschattigste. Dat zal ik ook blijven. Hopelijk nog héél erg lang!

Hebben jullie zelf een huisdier? Geven jullie die vandaag een extra knuffel namens mij?