Het moment is daar. Na meer dan vijf jaar naar volle redelijke tevredenheid werken met mijn huidige laptop is er een nieuwe laptop gearriveerd.

Oude Laptop is een Dell Inspiron met Windows 10. Die, ondanks de levensreddende operatie, tekenen van ouderdom vertoont. Ook fysiek. Niet verwonderlijk. We hebben veel meegemaakt samen. Vanaf maart 2020 tot en met begin 2024 heb ik vrijwel voltijds met deze laptop thuisgewerkt. Sinds ik in Elders werk heb ik weer een zakelijke laptop, en krijgt Oude Laptop iets meer rust.

Maar het is tijd voor Stappen. Met hoofdletter S. Microsoft blijft maar drukken om mij naar het volgende marketingplatform in de wolken Windows 11 te krijgen. Maar daar ga ik niet aan meedoen. En later dit jaar stopt de ondersteuning van Windows 10. Ik ben al een hele tijd onderweg naar volledig werken met gratis open-source software.

Dus de nieuwe laptop werd besteld. En voor het eerst in mijn leven is dat geen Dell machine. Na het nodige onderzoek, het lezen van tests, kijken naar de mening van Linux, en het lezen van gebruikerservaringen, heb ik een Lenovo Thinkpad gekocht. Eentje die heel lang mee moet gaan. Zeker langer dan een Windows-machine of een fruitmachine.

De reis

En die weg, dat is nogal wat. Eerst heb ik twee weken zitten azen op Black Friday aanbiedingen. Een feest van het consumentisme dat ik hartgrondig vervloek. Maar voor dit soort (voor mij) Onvermijdelijke Grote Aankopen kan het wel aantrekkelijke voordeeltjes opleveren. Zo ook hier. Dus uiteindelijk klikte ik op Bestellen voor een op maat samengestelde laptop ZONDER besturingssysteem (dat installeer ik zelf wel) en MET korting. Een beest met 64GB aan RAM en nog meer van dat soort dingen. Er verdwenen heel veel centjes uit mijn zorgvuldig bij elkaar gespaarde potje voor Gadgets en Tech. En in een fabriek ergens in China begonnen loonslaafjes en/of robots met het verzamelen van de onderdelen.

Dat duurde even. Want er hadden overduidelijk meer mensen gebruik gemaakt van die Zwarte Vrijdag. Maar er werd 24 uur per dag doorgewerkt, denk ik. Misschien wel 36 uur per dag, want onder het communisme is alles mogelijk. Dus al snel werd er een Beest Van Een Laptop opgeleverd. En die begon aan een wereldreis. Met UPS. De Ultra-trage Pakjes Schuivers.

De reis begon in een stad genaamd Hefei. Dat ligt in China. Ik heb er een beetje over gelezen en het lijkt me niet een plek waar ik wil gaan wonen. Maar gelukkig bleef Laptop daar niet lang. Diezelfde dag nog vertrok ‘ie naar Shanghai. Ook geen plek waar ik zou willen wonen. Daar bleef Laptop een dagje hangen. Om vervolgens door te reizen naar Incheon in Zuid-Korea. Dat ligt ten westen van de hoofdstad Seoul aan de kust. En ziet er op internet ook alweer uit als zo’n futuristische metropool waar ik voor geen goud zou willen wonen.

En dat Incheon mag dan futuristisch zijn, snel zijn ze er niet. De status van Laptop veranderde in ‘Wacht op vrijgave door een overheidsdienst’. En dat duurde en duurde en duurde uiteindelijk drie dagen. Ergens is het wel geruststellend dat overheidsdiensten overal ter wereld hetzelfde zijn. Grondig en Traag. Of heb ik nu een laptop waar zowel de Chinese als de Koreaanse overheid spyware op geïnstalleerd heeft?

Elke dag schoof de verwachte leverdatum bij UPS een dagje op. Maar uiteindelijk gaf de Overheidsdienst mijn laptop vrij. En toen ging het snel. Om 10.55 vertrok Laptop uit Incheon. En krap vier uur later was ‘ie in Sharjah. Ook alweer zo’n metropool, maar nu in de Verenigde Arabische Emiraten. Ook alweer zo’n plek waar ik nooit naar toe zou willen. Daar hebben ze andere overheidsdiensten. Snellere. Of géén overheidsdiensten. En dus vertrok de laptop twee uur later alweer. Naar Keulen. Met een stukje omvliegen vanwege de onrust in het Midden-Oosten. Op Flightradar24 vond ik een vlucht van UPS die op het juiste moment vertrokken was uit Sharjah, ik weet dus vrijwel zeker dat mijn laptop op die ene vlucht zat, UPS vlucht 11. Maar verder was ik er niet obsessief mee bezig hoor…

En dat ging natuurlijk te snel voor de Ultra-trage Pakjes Schuivers. Laptop kreeg een dagje rust. Het was dan ook weekend. Pas 36 uur later, op zondagavond, kwam het pakje weer in beweging. Ik werd keurig geïnformeerd door een notificatie in de app. Om 18.15 uur checkte het pakketje uit in Keulen. En ik verheugde me op de volgende dag. Maar toen ik de volgende ochtend weer vol verwachting in de UPS-app keek, had het pakketje ook gewoon weer ingecheckt in Keulen. Niks levering. Niks beweging. Gewoon weer pas op de plaats.

Dat ritueel herhaalde zich gedurende maandagnacht. En ook dinsdagnacht. En woensdagnacht. Dus deed ik maar eens een poging om in contact te komen met UPS. Heb jij dat recent nog wel eens geprobeerd, gewoon echt contact krijgen met een bedrijf? Ik worstelde mij door infantiele chatbots die mij nooit begrijpen en het antwoord op mijn vragen niet kennen en door telefonische verdwaalmenu’s. Maar uiteindelijk lukte het mij op vrijdag zowaar. Ik kreeg een mens aan de telefoon. Eentje die ook echt wilde helpen. Mijn pakket was op dat moment uiteraard nog steeds in Keulen. En dat vond de mens van UPS ook vreemd. Dat was niet hoe het hoorde, zo’n pakketje in een cirkeltje in Keulen. Zo’n pakketje moest bewegen. Dat was immers het product van hun bedrijf. Pakketjes bewegen.

UPS-mens ging dus op onderzoek uit. En legde contact met Keulen. Dus wederom 24 uur later kreeg ik een mail van een ander UPS-mens, uit Keulen. Dat de mail was doorgestuurd naar het magazijn waar mijn pakketje steeds gescand werd. En toen werd het weer stil. Wel veranderde de verwachte leverdatum in ‘wordt zo snel mogelijk gecommuniceerd’.

Dus twee dagen later klom ik opnieuw in de telefoon. Het was bijna Kerstmis, maar daar was het verschrikkelijke muziekje in de wachtstand van UPS niet op aangepast. Ik bewoog mij door de eerdere ervaringen relatief soepeltjes door het telefoon-doolhof-menu van UPS. En kreeg van een ander mens een ander verhaal. Nu zou het te maken hebben met de wijze van verzenden door Lenovo, die grotere hoeveelheden pakketjes op laat sparen om ze in één keer door te sturen. Verwachte leverdatum was dus onbekend. En ondertussen kreeg ik elke nacht opnieuw de melding dat ‘ie gescand was. Het pakketje leefde dus in elk geval nog wel.

Laptop ging dus een eenzame Kerst tegemoet ergens in een magazijn in Keulen. Maar op 24 december vroeg in de ochtend kreeg ik een nieuwe melding. De laptop was ingeklaard door de douane en onderweg. Zou het echt zo zijn dat mijn pakje anderhalve week had liggen wachten op een douanier die op <Enter> drukt?

En toen ging het (relatief) snel. Eerste en Tweede Kerstdag gebeurde er uiteraard niets, behalve de gebruikelijke ‘Import Scan’ als teken van leven. Maar daags na Kerst verplaatste het pakketje zichzelf in de nachtelijke uren in een kwartier van Keulen naar Eindhoven. Ik vrees dat ook daar een vliegtuig aan te pas kwam. Vroeg in de ochtend checkte het pakketje in bij een regionale hub van UPS. Reis bijna voltooid.

Welkom in Elders!

En toen werd het op derde Kerstdag ook de dag van de levering. En vertrok er gewoon een busje uit een regionale hub van UPS. Die over de lokale landweggetjes hobbelde, helemaal naar het platteland van Elders. Een uithoek van de wereld met maar één verharde toegangsweg. Ik was niet thuis, ik had een begrafenis. Maar Vriendin nam namens mij de Laptop dankbaar in ontvangst. De Laptop keek om zich heen en dacht: ‘Waar ben ik in hemelsnaam terechtgekomen na deze wereldreis? Ik wilde grootse dingen doen in grootse metropolen! Wat doe ik hier? Hebben ze überhaupt wel elektriciteit om mij op te laden en snel internet?’ En ik zei ‘Welkom in Elders!’

Ondertussen wil ik niet meer nadenken over de carbon footprint van deze laptop. Ruim 13.000 kilometer in het vliegtuig, en dan ook nog een stuk over de weg. Maar ik ben ook maar een eenvoudige consument. Ik ben nooit geweest in al die plaatsen waar Laptop al wel geweest is. En ik heb daar ook geen enkele behoefte aan. Laat mij maar gelukkig zijn in Elders. Met een laptop die hopelijk tien jaar mee gaat. Minstens.

Klantenservice?

Het gebeuren zet mij ook weer aan het denken over het begrip ‘klantenservice’. Het oogt natuurlijk heel fijn, zo’n app die je elk moment elke status van je zending laat zien. Daar zal vast lang over nagedacht en lang over vergaderd zijn, en er zullen vele miljoenen in geïnvesteerd zijn. Maar als je mij in die app niet kunt vertellen dat zo’n ding wacht op de douane, en als je mij niet meer gewoon te woord wilt staan maar mij door online en telefonische doolhoven leidt, dan heb je een andere definitie van ‘klantvriendelijk’ dan ik heb.

Of ik ooit nog een laptop ga bestellen die in z’n eentje een wereldreis moet maken? Ik weet het niet. En als ik ooit de keuze heb tussen UPS en een andere bezorgdienst, dan kies ik die andere.

Heb jij ook spullen die meer van de wereld gezien hebben dan jijzelf?